Nefret Kültürü ve Çocuklarımız

İletişim çağında insandan insana yer, mekan ve zaman dışı ulaşımlarla biçimlenen iletişim biçimleri, pek çok değer yargısını da yeniden üretiyor, insana ait tüm artı ve eksileri de farklı boyutlara taşıyor.

İletişim ve etkileşim alanında acil dikkat isteyen en önemli sorunlardan biri de çeşitli nefret suçlarıyla dışlaşan nefret kültürü.

Kendi özellik, seçim ve aidiyetlerinden farklı olana duyulan düşmanlıkla şekillenen suçlara özetle nefret suçu deniyor.

Bir kişiyi ırkı veya ulusal kimliği, insan olarak cinsel ve bedensel farklılığı, inanç, fikir, davranış kategorisi, ve sahip olduğu pek çok farklılığının diğeri veya diğerlerince nefret odağı haline gelmesine ve o kişiye zarar verilmesine yol açan suçlar, aslında gelişmemiş bir algı sorunundan kaynaklanıyor. Daha doğrusu bu algısızlığın üzerine inşa edilen bir kültür sorunu oluyor.

Doğal çevre kültürünün bu davranış örnekleriyle kodlanan çocuklar, bunları doğal bir davranış gibi benimseyince daha sonra düzeltilmesi zor belki de olanaksız, ön yargılı bir yetişkine veya kurumlara dönebiliyorlar.

Tüm insanlar eşittir ilkesinin aslında eşit sayılmayan insanlar arası farklılıkların, o insanların yasalar önünde eşit haklara sahip olarak algılanması hedefine dikkat çekmek için söylendiğinin de tam algılanmadığını gösteriyor. Algılanmamasından doğan suç işleme teşvikleri ortadan kalkmadıkça bu farklılığa karşı düşmanlıklardan oluşan suçları önlemek de yetersiz kalıyor.

Bu açıdan her türlü ayrım kitlesince oluşturulan derneklerin ve kişisel hakların korunmasına dair örgütlenmeler nefret suçlarına dair bir yasa oluşturulmasını istiyorlar. Bkz: http://nefretme.net

Çocuk ve gençlerimizin içinde yetiştikleri ve pek çok örneğini gördükler nefret suçlarının yasal olarak önlenmesinden çok, kültürel yönden önlenmesini sağlayan temel bir eğitimin gerekliliği gün geçtikçe önem kazanıyor.

Bu da resmi ve gayri resmi tüm kişi ve kurumların sosyal sorumluluk bilinciyle oluşur.

Kaynak gösterimi:  www.0-18.org